Durağıma Uğrayan Otobüsler Gibi

 Şöyle bir düşünüyorum da ne çok olayı ve insanı arkamda bıraktım. Kaç kişi girdi çıktı hayatıma. Görevlerini yapıp gittiler. Sadece beraber olduklarımı kast etmiyorum, arkadaşlar, tanışıklar hatta akrabalar... İnsanlar gelip giden otobüsler gibiler sen durakta durup onların hayatına girip çıkmalarını izliyorsun. Bazıları durakta uzun süre kalıyor bazıları da alacağı kadar yolcuyu yüklenip hemen yoluna gidiyor. Bazı otobüslerin ardından gözyaşı da döküyorsun, yolunu da bekliyorsun tekrar gelir mi diye ama çoğu gittiği yerden geri gelmiyor yeni duraklara yeni yolculara bırakıyor kendini. Geri dönen de oluyor tabii. Sen durağında beklerken bir bakıyorsun zamanında hüzünle gelmesini beklediğin otobüs gelmiş ama sende ona binme hevesi kalmamış o da bakıyor ki durak aynı ama duygu aynı değil yine çekip gidiyor.

Gelip giden insanlar arasında ömürlük olanlar da var. Dostlar, sevgililer, bazen adını koyamadığın ama hep hayatında olan kişiler işte onlar önemliler onların değerini bilmek gerek. Gelip gidenler de önemli bir amaca hizmet ediyorlar sana birşeyler öğretiyor biraz daha olgunlaştırıyorlar. Bazen sırtından vuruyor bazen çırılçıplak karda bırakıyorlar, donuyorsun ve anlıyorsun hemen güvenip soyunmaman gerektiğini. Bir dahakine daha temkinli oluyorsun. Herkesin bir görevi var tıpkı senin de olduğu gibi. Birine çok değer veriyorsun birini pek sallamıyorsun ya hepsinde bir sınav bir öğretisin aslında.

İnsanlar, günler, otobüsler gelip geçiyor hayatımızdan, mevsimler yaşlar, adlar değişiyor. Öğreniyoruz, büyüyoruz, yaşıyoruz... Kaçan otobüslere üzülmek yerine içinde rahat olduğumuzla yolculuk ediyoruz nihayetinde.