Panik Gece Köpek Atak

 Dün gece saat 02.00 sularında odamda korkunç siyah büyük bir köpek olduğunu fark ettim. Bana sivri dişlerini göstere göstere hırlıyordu. Üzerime atladı, kalbim yerinden çıkacak gibi çarparken nefesim tıkandı hık dedim kaldım. Bedenim artık oksijen alamıyor bu siyah iğrenç köpek ruhumu kemiriyordu. Yalnızdım... Dedim ki Marin işte senin sonun geldi böyle öleceksin, çok övündüğün kendin çalışıp aldığın evde bir köpek parçalara ayıracak bedenini. Hayatına giren onca erkeğe tenezzül edip de aslında hayatına tam olarak almamanın, hiçbirinize muhtaç değilim hadi oradan demelerin sonu bu.
Ölüm kapıda ya hayatım geçti gözlerimin önünden film şeridi gibi  ama çoğu yeri +18 sanki. Kendimle hesaplaşmaya başladım. O kadar erkek girdi çıktı hayatına çoğu da tam çıkamadı aslında onlar sana saplandı sen onlara. Milyonlarca hata yaptın sana yeniden şans tanınsa yine aynı hataları yapardın. Belki de bana akıl vermeye çalışanların bir bildiği vardı gerçekten de evlenip çoğalmalıydım çocuk mocuk yanımda birileri olurdu, kocam olurdu kovardı bu köpeği üzerimden. Peki mutlu olur muydum? Kendime saygım olur muydu? Beni ben yapanlardan vazgeçip genelleştiğimde bu köpekten onlarcası saldırmayacak mıydı üzerime? Artık çok geç ben yalnız öleceğim güzel evimde. Tırnaklarımda siyah ojelerim, yeni fönlenmiş saçlarım, hala birazı kalmış bir türlü tam silemediğim siyah göz kalemim va hep üzerine akrep dövmesi yaptırmak isteyip de bir türlü yaptıramadığım apandist izimle yalnız öleceğim.
Köpek neden beslenir diye düşündüm; korkudan...
Ben üzerimde nefesimi tıkayan bu köpeği korkumla besliyorum, ben korktukça daha da güçlenip üzerime saldırıyor. Senden korkmuyorum, ben güçlüyüm, iyiyim, sorun yok, herşey yolunda...
Nefes almaya başladım. Kara kötü köpek gözlerime dikti gözlerini şaşırmıştı.
Ben senden daha güçlüyüm! Seni buraya ben getirdim ben gönderirim. Cızık cızıkk diyerek indi üzerimden ve karanlık koridora karışıp kayboldu. Işıkları açtım. Su içtim, kalbimi yokladım hala hızlı atıyordu ama iyiydim. Yalnız kamak istemedim yine korkarsam o köpek yine ortaya çıkacaktı biliyordum. Nuri'yi arasam dedim vazgeçtim. Cihan'a mesaj çektim. "Bir varsın bir yoksun karar ver" diye atar yaptı ısrar etmedim. Yalnızdım ve bu benim seçimimdi. Güçlü kadın olacağım, kimseye muhtaç olmayıp boyun eğmeyeceğim dedikçe yalnız kaldım. Bu kara köpek aslında hep evdeydi biliyordum. Saldıracak doğru zamanı bekliyordu. Nasıl da anlıyor zayıf olduğum anı saldıracağı zamanı. Uykuda yakalıyor ki kaçamayayım ama ben ondan güçlüyüm en azından hala ondan güçlüyüm. Yine saldıracak, karanlıkta siper alıp bekleyecek ben de onunla yine kapışacağım kazanmasına izin vermem daha erken.