Birgün Yine El Sallarsın Tarık Akan'a

 Duyar duymaz annemi aradım. Sesi ağlamaklıydı. Üzülme dedim, üzülecekti ben ne kadar üzülme desemde. "Gençlik aşkımdı onu görmeye Bakırköye giderdik lisedeyken." Dedi Bu anısını annemden küçüklüğümden beri dinlerim ben. Lise çıkışı yakın arkadaşlarıyla Bakırköye giderlermiş Tarık Akan'ı görmeye! Bir kere de görmüşler hatta onlara el sallamış Tarık Akan. Ne yanyana fotoğraf, ne selfie, ne oturup çay kahve yok, sadece el sallama ve yıllarca bunu unutamamak. Ne kadar saf ne kadar gerçek bir sevgi ve hayranlık.
Ben de üzüldüm onun gençliği ölürken benim de çocukluğum ölüyor yavaş yavaş. Kimi nasıl teselli edeceğimi şaşırıyorum. Her geçen gün biraz daha azalırken ne saçma sapan şeylerin peşinden koşuyoruz diyorum. Üstelik biz koştukça ulaşmaya çalıştığımız herşey kaçıyor bir türlü de yakalayamıyoruz o halde bu amansız kendimizi yorma hali niye?
"Düşünsene en güzel zamanlarda yaşadı altmışları yetmişleri gördü bir de ünlüydü. Sinemanın en iyi ve gerçek oyuncularıyla gerçek filmler yaptı. Erken veda etti evet ama güzel bir hayat yaşadı."
Haklısın diyor annem sesi hala ağlamaklı. Güzel bir temenni değil belki ama birgün yine el sallarsın Tarık Akan'a.
Bana el sallamaya Cihangir'e sevenlerim gelecek mi birgün acaba? Ben öldüğümde hatırlayacak mı? Ölümsüz olmak geride bıraktıkların, yaptıkların, hatırlandıklarındır yoksa bu beden zaten içinde yaşadığımız dünya kadar sahte. Sanat ölümsüz sanatçı ölümsüz. Ben de el sallıyorum sana uzun adam yolun ışık olsun.