Ben bir adım atsam ne olur? Bir mesaj göndereyim mesela, bir şey olmadı ki aramızda biz hala arkadaşız sonuçta. Telefonu elime aldım, içimdeki cadı konuştu. " Bırak o telefonu hemen!" ne zamandır suskundu, yılan uykusuymuş meğer. İkna etmekle uğraşamayacağım onu, duymazlıktan geliyorum. " Bırak dedim, kaltak! Ne gurursuz bir kadınsın sen ya. Adam seni istese, arar, gelir, yazar. Adamda tık yok seni tınlamıyor gömüyor musun?" Telefon elimde kalakaldım. Bu beni rahat bırakmaz konuşur da konuşur. Hele mesaj atarsam daha beter, konuşur.
" Çık dışarı!" Hah şimdi de kendi evimden kovuyor beni. " Ne?" " Dışarı çık, dışarı. Hava al biraz, kafa dağıt. Ama kimseyle yatma, senin yattığın adamlara ben de katlanmak zorunda kalıyorum." Vay, zevkimi de beğenmiyor haspam. Onu, dinledim, arka bahçeye çıktım. bahçe de Nuri'yi gördüm, almış kahvesini yakmış sigarasını, uzaklara dalmış.
" Gel tatlım, otur." " Nuri, sanırım ben şizofrenim." " O nereden çıktı kız?" " İçimden biri sürekli benimle konuşuyor çadolozun da teki." " Ne diyor?" " Onu yapma, bunu giyme falan. Konuşan da benim de başka bir ben gibi." " İç ses kız o." " Sende de var mı?" " Var tabi, o ses olmazsa kimle dertleşir insan. Suyuna git, anlaşırsan, çok eğlenceli olur iç ses." Bu Nuri ne şeker biri ya iyi ki tanımışım.
" Şizofren değilim yani değil mi? " Şizofren olsan, ben şizofreniz derdin." Gülüyoruz. İçimdeki konuşuyor; " Şizofren değiliz de sağlam sürtüğüz." Gülmeye devam ediyorum ama Nuri'ye neden güldüğümü söylemiyorum. Belki şizofren değilim ama normal olmadığımda kesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder