Ölüm Meleği Bir Sevgilimi Daha Götürdü

 Onunla ilgili en çok hatırladığım gülen yüzü ve yüzüne çok yakışan bıyığı. İyi biriydi, beni gerçekten sevmişti. Bense gençliğin de verdiği hoppalıkla daha çok eğlence ve biraz daha cinsel deneyim diye bakmıştım sanırım ona. O ise benim için ailesini bırakıp yeni bir hayata başlamayı bile göze almıştı. Güzel öpüyordu, güzel gülüyordu, güzel seviyordu, güzel bir adamdı velhasıl.

Ortak bir tanıdığımızdan bugün aldım ölüm haberini. Aslında içimde bir yerlerde öldüğünü hep biliyordum, nedense hissederim böyle şeyleri. Çekinerek sordum çünkü uzun süredir konuşmuyorduk. Ben görüşmek, konuşmak istememiştim. Ondan ayrıldım ve beni sevmesi onun suçuymuş gibi bir daha konuşmadım. Kafası karışmasın, aklı bende kalmasın, ailesine dönsün diye de uzak durdum aslında. Şimdi haliyle vicdan azabı çekiyorum keşke gördüğümde en azından selam verseydim, konuşsaydım diye.

Genç yaşta daha 45 yaşında bir kaza sonucu hayatını kaybetti. Şaka gibi, bir adam durup dururken yok olup gitti. Dün vardı, bugün yok. Çocukları babasız, ailesi onsuz kaldı. Keşke daha iyi davransaydım. Keşke daha vefalı olsaydım ama ne yazık ki sığ ve bencil biriyim çoğu zaman. Güzel adam rahat uyu, neredeysen aydınlansın orası ışıkla, huzurla. Ölüm meleği bir sevgilimi daha götürdü, sıra kimde acaba?