Eskiden Sevdiğim Adamlar Gibi ( Kanar Durur İçimde Bir Alagül)

 Depresif bir ruh hali içindeyim. içimden sevişmek bile gelmiyor. Bu durum beni endişelendirse de bir anlamda bu durağanlıktan hoşlandığımı fark ettim. Kimseyle görüşmüyorum. Çalan telefonlara bakmıyorum. Facebook ve e- maillerde bana yazılanları cevaplamıyorum.

kapım çalıyor bir sabah. Söylene söylene açıyorum. Gelen Cihan. Makyajsız, saçlarım dağılmış bir halde sözlü Cihan'ın karşısındayım.

" Merak ettim seni." Diyor. Gözleri yavru köpek bakışlı Cihan.
" İyiyim merak etme."
" Görünmüyorsun ortalarda. Bloguna da bir şeyler yazmıyorsun."
" Kimliğim ifşa olduktan sonra anlamsız geldi yazmak."
" Olmaz öyle, yaz, çık, dolaş, yaşa. Sen ortalarda olmayınca, nefessiz kalıyorum."

Duyan da her gün beraberiz sanacak. bu sözlerden etkileneceğimi düşünüyorsa Madam Marin'i hiç tanımamış demektir.

" Bir kaç gündür iyi hissetmiyordum, ama şimdi iyiyim. tatile gidicem yakında hatta, merak etme."
 Kendi soğukluğumdan kendim etkilendim. isteyince amma soğuk oluyormuşum ben yahu.

" Tamam, ben seni rahatsız etmeyeyim."

İçeri gel desem gelecek, ama hiç halim yok. Ne bu halde misafir ağırlarım ne de eskiden hoşlandığım şimdi ise sadece içimi sızlatan Cihan'la uğraşabilirim. Aklım hala Evren'de mi? Belki... kapıyı kapatmadan önce, kapının üzerindeki sepette duran kırmızı gülü görüyorum. Cihan, bir kaç merdiveni çıkmış bile, seslenince geri iniyor.
" Bunları kapıma sen mi bırakıyorsun?"
" Hayır, bunu daha önce de sormuştun."

Bozulmuş belli ki, sözlüsüe gitsin tamir olsun.

" Tamam, görüşürüz."

uzanıp gülü alıyorum. Güzel bir kırmızı gül, dikeni parmağıma batıyor, küçük bir damla kan beliriyor ruhumda ve bana eskiden sevdiğim bir şarkıyı hatırlatıyor, eskiden sevdiğim adamlar gibi...