Düştüm ( Ey Halkım Unutma Beni ) Ama Kalkıyorum

  Bazen insan görünmez olmak ister. Kimse onu görmesin, o kimseyi görmesin, tanıyanlar tanımasın, yenileriyle tanışmasın, kimse nasılsın? diye sormasın ister. Çünkü buna verecek iyi bir cevabı yoktur, kötüyüm de demek istemez.

Gururludur, mağrurdur, güçlü kadındır, güçlü kadın profili çizmiştir etrafında; başını eğmek istemez. Düştüm diyemez. Yenildim hiç demez. O yüzden saklanır, saklanır ki unutsun, unutulsun.

Dip görmeden yüzeye çıkılmaz. Bilir bunu, dibe iyice batar, burnunu sürter de sürter. Kimseye görünmeden ağlar, yenikliğine doyar bir süre. Evet, bu süre kaybedişinin, yenilişinin süresidir. Acır da acır kendine.

Peki sonra? Saklandığı yerde güçlenir. Yavaş yavaş toparlanır. Ağlamaz, üzülmez, kendine acımaz. Demek ki böyle olması gerekiyormuş der. Benim için en iyisi buymuş demek. Düştüğü yerden yavaş yavaş kalkar. Görüşmediği, saklandığı kişilere selam verir olur. Hatta sorularını cevaplar en cesurundan.

Evet der; ben düştüm ama şimdi kalkıyorum. Daha güçlüyüm, daha cesurum. Ben yılmam bunlardan evet düşerim, evet yıkılırım ama yeniden daha da güçlenerek kalkarım. Ben kadınım, ben cesurum, ben güçlüyüm ben Madam Marin'im. Hep aklımda bir söz uçuştu düştüğüm sıralarda '' Vurulduk ey halkım unutma bizi.'' Siz de beni unutmadınız biliyorum. İşte döndüm buradayım, Ben de sizi özledim. Bana ne mi oldu? Size ne işinize bakın siz iyiyim geçti geldim işte daha ne. Yeni yazılarımı bekleyin. Öpüldünüz...