Annem ameliyat oldu, durumu iyi, tüm mailleriniz için teşekkür ederim. Sonrasında Yunanistan'a gittik. O, orada kaldı ben Cumartesi döndüm. Bu süreçte sadece annemle ilgilendim ve yazacak da yaşayacak da vaktim olmadı, açıkçası bu, umurumda da olmadı. Sevdiğiniz biri hastalandığında dünya duruyor, bir anlamda hayatınızdakilerin değerini ve beraber geçirdiğiniz her anın değerinizi anlamanızı sağlıyor. Zor ve stresli günler geçirdim, özellikle ameliyattayken beklemek çok kötüydü ama içimde hiçbir zaman kötü bir his olmadı, annemin geri geleceğini hep hissettim, o da beni yanıltmadı.
Zor zamanlarda insanlar, hayatındaki kişilerin doğru mu yanlış mı olduğunu anlar. İyi günlerde herkes iyidir ve yanındadır. çoğunlukla da senden bir çıkarı vardır ama köü günlerde yanındaysa, sana destek ve moral oluyorsa işte onlar senin gerçek dostlarındır ve seni gereçekten seviyorlardır. Yıllardır ben onun için özelim, o benim için özel, dünya yıkılsa unutmaz dediğim bir adama, o psikolojiyle mesaj gönderdim. O da herkesin diyebileceği "yapabileceğim bir şey varsa söyle" ve birkaç bilindik cümle dışında başka bir şey söylemedi ve yapmadı, hatta ne oldu diye sormadı bile sonrasında. Başka biri ise ki bu benim için o kadar da önemli olmayan, arada görüştüğüm, sosyal medyada takipleşme dışında çok da görüşmediğim biri öğrendiği andan beri beni aradı, benzer bir hastalık da geçirdiği için ekstra bilgi ve moral verdi. Dostum olarak bildiğim herkes yanımdaydı, bu konuda yanılmam zaten yakınımda tuttuğum kişi sayısı bu yüzden çok azdır. Kendi derdini anlatıp benden medet uman ama benim bir derdim olunca lütfedip ilgilenmeyen ve ne oduğunu bile sormayanlara ben de aynı şekilde davranacağım onları yazdım. Hayatımdan çıkartmıyorum ki zamanı gelince ben de aynı şekilde davranıp, hatta bir de laf sokabileyim.
Bahsi geçen kişiyi Nuri biliyor çünkü ardından neredeyse dört yıl aşk acısı çektim, her olayda her anımda acaba o da beni düşünüyor mu diye düşündüm. Cevabı basit: Hayır! Ne düşünüyor, ne hatırlıyor ne de onun için özelim. Aksi olsa, özel olmayı bırak biraz insan olsa ne olduğunu sorar, nasıl olduğumu merak ederdi. Ben onun sapık babasını, sümsük annesini, gıcık ablasını vs sorardım, onların başlarına bir şey gelse idi. Neyse onu da yazdım, elbet onunda yolu bana düşecek ve ben de onun yaptığınun daha fazlası bir aldırmazlıkla cevap vereceğim, kim bilir belki de cevap bile vermem.
Yanımdaydı, bana destek oldu dediğim adamla da onun sayesinde tanışmıştım. Uzun süredir arkadaşlardı ve aynı bölgede büyümüşlerdi. Her şey bitip de ona teşekkür ettiğimde o bölgenin çocuğuyum ondan dedi. Ben de dedim ki nerede büyüdüğünle değil, adam olmanla ilgili. Bazıları adamdır, bazılar da adam görünümlü bir hiç. Hayatınızda hiçleri barındırmayın, ben öyle yapıyorum artık.
Zor zamanlarda insanlar, hayatındaki kişilerin doğru mu yanlış mı olduğunu anlar. İyi günlerde herkes iyidir ve yanındadır. çoğunlukla da senden bir çıkarı vardır ama köü günlerde yanındaysa, sana destek ve moral oluyorsa işte onlar senin gerçek dostlarındır ve seni gereçekten seviyorlardır. Yıllardır ben onun için özelim, o benim için özel, dünya yıkılsa unutmaz dediğim bir adama, o psikolojiyle mesaj gönderdim. O da herkesin diyebileceği "yapabileceğim bir şey varsa söyle" ve birkaç bilindik cümle dışında başka bir şey söylemedi ve yapmadı, hatta ne oldu diye sormadı bile sonrasında. Başka biri ise ki bu benim için o kadar da önemli olmayan, arada görüştüğüm, sosyal medyada takipleşme dışında çok da görüşmediğim biri öğrendiği andan beri beni aradı, benzer bir hastalık da geçirdiği için ekstra bilgi ve moral verdi. Dostum olarak bildiğim herkes yanımdaydı, bu konuda yanılmam zaten yakınımda tuttuğum kişi sayısı bu yüzden çok azdır. Kendi derdini anlatıp benden medet uman ama benim bir derdim olunca lütfedip ilgilenmeyen ve ne oduğunu bile sormayanlara ben de aynı şekilde davranacağım onları yazdım. Hayatımdan çıkartmıyorum ki zamanı gelince ben de aynı şekilde davranıp, hatta bir de laf sokabileyim.
Bahsi geçen kişiyi Nuri biliyor çünkü ardından neredeyse dört yıl aşk acısı çektim, her olayda her anımda acaba o da beni düşünüyor mu diye düşündüm. Cevabı basit: Hayır! Ne düşünüyor, ne hatırlıyor ne de onun için özelim. Aksi olsa, özel olmayı bırak biraz insan olsa ne olduğunu sorar, nasıl olduğumu merak ederdi. Ben onun sapık babasını, sümsük annesini, gıcık ablasını vs sorardım, onların başlarına bir şey gelse idi. Neyse onu da yazdım, elbet onunda yolu bana düşecek ve ben de onun yaptığınun daha fazlası bir aldırmazlıkla cevap vereceğim, kim bilir belki de cevap bile vermem.
Yanımdaydı, bana destek oldu dediğim adamla da onun sayesinde tanışmıştım. Uzun süredir arkadaşlardı ve aynı bölgede büyümüşlerdi. Her şey bitip de ona teşekkür ettiğimde o bölgenin çocuğuyum ondan dedi. Ben de dedim ki nerede büyüdüğünle değil, adam olmanla ilgili. Bazıları adamdır, bazılar da adam görünümlü bir hiç. Hayatınızda hiçleri barındırmayın, ben öyle yapıyorum artık.